Despedidas

San Cristobal was een feestje! Zeker omdat we er enkele bekende gezichten vanuit Mexico City zijn tegengekomen. Het was zeker de moeite waard om onze planning om te gooien. Reizen kan toch heerlijk zijn, ja!

Na San Cristobal zijn we naar een klein stadje in de bergen gereden, om onze rit naar Chetumal in twee te breken. Hier was er echter NIETS te zien. Buiten het nieuwste seizoen van House MD ;-)

In Chetumal ontmoetten we Sandra, een meisje uit Duitsland. Ook al waren we heel moe, we besloten haar eerste avond in Mexico niet onopgemerkt voorbij te laten gaan. Het werd WEERAL een geweldig feestje. Ik heb zelfs een jobaanbieding gekregen. Die blonde haren, ze komen me goed van pas!

De volgende dag zijn Jolien en ik naar het strand getrokken omdat Sandra doortrok naar Belice. Wat waren we toch jaloers! Ach ja, dat is dan maar voor volgend jaar!

Op weg terug naar Cancún zijn we nog even in Tulum gestopt. Prachtig en adembenemend. Eerlijk waar. Hier konden we de eerste nederzettingen van de Spanjaarden aan de kust zien. Een geweldige afsluiter.

Bij Marisol thuis hebben we appelmoes met gebakken patatjes en kip gekookt. Ze vonden het heerlijk en waren ons heel dankbaar. Maar na enkele fotootjes en nog een laatste dagje aan het strand was het tijd voor Jolien om te vertrekken...

Marisol en ik stonden haar uit te zwaaien aan de douane en ik kreeg ergens diep van binnen een steek. Dit staat ook mij te wachten over enkele dagen. Ook ik zal morgen op het vliegtuig richting Mexico City stappen om vrijdag om 23:30 naar Parijs te vertrekken. Een enorme knoop vulde mijn maag.

Maar ik mag hier nog niet aan denken, ik heb nog 5 dagen om iedereen te laten zien wie ik ben! En geloof mij, Mexico zal geweten hebben wie Kato Mannaerts is! En daar ga ik dadelijk eens werk van maken, samen met Marisol.

BESOS