Keep calm and prepare for the COP20
Door: KM
Blijf op de hoogte en volg Kato
28 November 2014 | Peru, Lima
Hier zit ik dan weer. Er is al weer een week voorbij. God, wat begint de tijd snel vooruit te gaan. Begint de COP20/CMP10 echt al over vier (!) dagen? Ik kan het amper vatten. Alhoewel...
Vorig weekend ben ik naar La Huacachina geweest. Zo mooi! Een oase in het midden van de woestijn, iets dat je normaal enkel in tekenfilms ziet, en ik stond daar. Even perplex. Sprakeloos. De zon scheen, kinderen waren aan het spelen in het water en ik stond het even allemaal te bekijken. Rustig en stil. Ik was er eindelijk geraakt. Hier was ik al sinds 10 september naar aan het uitkijken. Nog één keer: EINDELIJK!
Om 16 uur vertrok mijn tour vanuit de hostel om te gaan sandboarden. Met een buggy trokken we wild de woestijn in en konden we genieten van een prachtig landschap. Maar na al het genieten vanuit onze luie stoelen was het tijd om zelf van de bergen af te razen. Met een piepklein hartje zoefde ik van de eerste berg. ZALIG. Ik dacht gewoon aan niets meer. Het was echt GEWELDIG. Een aanrader, dat kan ik jullie verzekeren. Op het einde van de tour genoten we nog van een adembenemende zonsondergang en konden we vanop een heuvel de hele oase zien liggen. WAUW. Je zou van minder stil worden.
Eens terug in de hostel was mijn hoofdpijn niet meer te houden. Mijn benen en armen jeukten verschrikkelijk en overal waren daar weer die piepkleine blaren. (Inderdaad, weer. Het was niet de eerste keer dat ze uit het niets verschenen.) Ik ging snel een hapje eten op een terrasje en dan moest ik mijn bed induiken. Ik kon mijn ogen niet meer openhouden en wilde enkel slapen en wenen van de pijn. De uitstap waar ik al maanden naar aan het uitkijken was, is volledig in mineur geëindigd. Zeer jammer, maar zo loopt het precies wel vaker bij mij... (keelontsteking in Madrid net als Max en Katharina mij komen bezoeken, bacterie opgelopen net wanneer ik naar Macchu Picchu moest vertrekken...) Mijn lichaam spaart mij niet, in tegendeel. Maar hé, we geven de goede moed niet op: het leven zou maar saai zijn zonder onverwachte obstakels!
Zondag was dan ook een zeer rustige dag: zo lang mogelijk in mijn bed liggen, skypen met mama, papa, Matthijs en Jowan en dan de bus op, ogen toe en weer op weg naar Lima. Ondertussen had ik ook al de ambassade ingelicht dat ik maandagmorgen niet zou kunnen komen. Gelukkig was iedereen ZEER lief en bezorgd. Ze stelden mij langs alle kanten gerust dat ik mij niet schuldig moest voelen en maar moest terugkomen eens ik beter was. Na een lange nachtrust ben ik dinsdagmiddag uiteindelijk terug gaan werken.
En dan sloeg het besef in als een bom: de COP20/CMP10 komt nu wel heel dichtbij! Woensdagmorgen ben ik mijn badge gaan halen op de venue. Vanaf nu ben ik officieel lid van de Belgische delegatie. Ik moet bekennen dat ik stiekem wel zeer trots was. Vanmorgen ben ik dan ook zeer fier het Belgisch paviljoen gaan inspecteren en toonde ik met een glimlach die van oor tot oor liep mijn badge gewillig aan elke security die er achter vroeg. Jawel heren, ik maak wel degelijk deel uit van de Belgische delegatie! IK! KATO MANNAERTS! Kunnen jullie het geloven?
Misschien hebben jullie het ondertussen wel al door, maar ik kan echt niet meer wachten. Vanaf maandag is het eindelijk zo ver! Het zullen ongetwijfeld twee zeer vermoeiende weken worden, maar ook oh zo leerrijk en interessant. Wie had een jaar geleden kunnen denken dat ik hier deel zou van gaan uitmaken? Ik alvast niet, in tegendeel. En kijk nu... Het leven kan soms onverwachte wendingen aannemen, maar ik geniet van elk moment! Zo werd ik vanmiddag ook gecontacteerd door de Spaanse ambassade omdat zij enkele vragen haden over de Belgische delegatie. IK! Ik moet bekennen dat het wel een beetje kriebelde toen ik dat telefoontje kreeg. Het voelt allemaal zo onwezenlijk aan.
En al zijn de blaren op mijn benen, buik en heupen nog lang niet verdwenen, ik zit vol goede moed om morgen er weer alles aan te doen om de COP20/CMP10 zo goed mogelijk voor te bereiden!
De volgende keer dat jullie mij horen zal ik volop aan het werken zijn voor de COP20/CMP10. Spannend! Ik wou dat het al zo ver was. Maar tot dan heb ik nog even de tijd om alles rustig voor te bereiden zodat we niet voor al te veel onverwachte problemen komen te staan. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Liefs,
tot volgende week,
Kato x
Vorig weekend ben ik naar La Huacachina geweest. Zo mooi! Een oase in het midden van de woestijn, iets dat je normaal enkel in tekenfilms ziet, en ik stond daar. Even perplex. Sprakeloos. De zon scheen, kinderen waren aan het spelen in het water en ik stond het even allemaal te bekijken. Rustig en stil. Ik was er eindelijk geraakt. Hier was ik al sinds 10 september naar aan het uitkijken. Nog één keer: EINDELIJK!
Om 16 uur vertrok mijn tour vanuit de hostel om te gaan sandboarden. Met een buggy trokken we wild de woestijn in en konden we genieten van een prachtig landschap. Maar na al het genieten vanuit onze luie stoelen was het tijd om zelf van de bergen af te razen. Met een piepklein hartje zoefde ik van de eerste berg. ZALIG. Ik dacht gewoon aan niets meer. Het was echt GEWELDIG. Een aanrader, dat kan ik jullie verzekeren. Op het einde van de tour genoten we nog van een adembenemende zonsondergang en konden we vanop een heuvel de hele oase zien liggen. WAUW. Je zou van minder stil worden.
Eens terug in de hostel was mijn hoofdpijn niet meer te houden. Mijn benen en armen jeukten verschrikkelijk en overal waren daar weer die piepkleine blaren. (Inderdaad, weer. Het was niet de eerste keer dat ze uit het niets verschenen.) Ik ging snel een hapje eten op een terrasje en dan moest ik mijn bed induiken. Ik kon mijn ogen niet meer openhouden en wilde enkel slapen en wenen van de pijn. De uitstap waar ik al maanden naar aan het uitkijken was, is volledig in mineur geëindigd. Zeer jammer, maar zo loopt het precies wel vaker bij mij... (keelontsteking in Madrid net als Max en Katharina mij komen bezoeken, bacterie opgelopen net wanneer ik naar Macchu Picchu moest vertrekken...) Mijn lichaam spaart mij niet, in tegendeel. Maar hé, we geven de goede moed niet op: het leven zou maar saai zijn zonder onverwachte obstakels!
Zondag was dan ook een zeer rustige dag: zo lang mogelijk in mijn bed liggen, skypen met mama, papa, Matthijs en Jowan en dan de bus op, ogen toe en weer op weg naar Lima. Ondertussen had ik ook al de ambassade ingelicht dat ik maandagmorgen niet zou kunnen komen. Gelukkig was iedereen ZEER lief en bezorgd. Ze stelden mij langs alle kanten gerust dat ik mij niet schuldig moest voelen en maar moest terugkomen eens ik beter was. Na een lange nachtrust ben ik dinsdagmiddag uiteindelijk terug gaan werken.
En dan sloeg het besef in als een bom: de COP20/CMP10 komt nu wel heel dichtbij! Woensdagmorgen ben ik mijn badge gaan halen op de venue. Vanaf nu ben ik officieel lid van de Belgische delegatie. Ik moet bekennen dat ik stiekem wel zeer trots was. Vanmorgen ben ik dan ook zeer fier het Belgisch paviljoen gaan inspecteren en toonde ik met een glimlach die van oor tot oor liep mijn badge gewillig aan elke security die er achter vroeg. Jawel heren, ik maak wel degelijk deel uit van de Belgische delegatie! IK! KATO MANNAERTS! Kunnen jullie het geloven?
Misschien hebben jullie het ondertussen wel al door, maar ik kan echt niet meer wachten. Vanaf maandag is het eindelijk zo ver! Het zullen ongetwijfeld twee zeer vermoeiende weken worden, maar ook oh zo leerrijk en interessant. Wie had een jaar geleden kunnen denken dat ik hier deel zou van gaan uitmaken? Ik alvast niet, in tegendeel. En kijk nu... Het leven kan soms onverwachte wendingen aannemen, maar ik geniet van elk moment! Zo werd ik vanmiddag ook gecontacteerd door de Spaanse ambassade omdat zij enkele vragen haden over de Belgische delegatie. IK! Ik moet bekennen dat het wel een beetje kriebelde toen ik dat telefoontje kreeg. Het voelt allemaal zo onwezenlijk aan.
En al zijn de blaren op mijn benen, buik en heupen nog lang niet verdwenen, ik zit vol goede moed om morgen er weer alles aan te doen om de COP20/CMP10 zo goed mogelijk voor te bereiden!
De volgende keer dat jullie mij horen zal ik volop aan het werken zijn voor de COP20/CMP10. Spannend! Ik wou dat het al zo ver was. Maar tot dan heb ik nog even de tijd om alles rustig voor te bereiden zodat we niet voor al te veel onverwachte problemen komen te staan. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Liefs,
tot volgende week,
Kato x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
