Peru: de wonderen der natuur

Ik kan het haast niet geloven maar er is wel degelijk alweer bijna een week voorbij. De uitdrukking "de tijd vliegt als je plezier hebt", is op mijn huidige situatie zeker van toepassing. Zoals ik tegen iedereen aan het thuisfront altijd zeg: ik ben terug voor jullie het weten!

Afgelopen weekend wilden Jowan en ik afzakken naar Paracas om er het natuurreservaat te bezoeken, met een boottocht las islas Ballestas verkennen en doorreizen naar Ica om te gaan sandboarden. Jammer genoeg is de sociale situatie in Peru onvoorspelbaar en toen we zaterdagmorgen om 7 uur aan de busterminal aankwamen, kregen we al snel slecht nieuws. Alle wegen waren gesloten en er restte ons geen andere optie dan huiswaarts te keren en het in de namiddag nog een keer te proberen. En jawel een negen uur later hadden we meer geluk! Uiteindelijk kwamen we uitgeteld tegen de avond aan in Paracas, waar we na een lekker etentje en een kleine discussie over de rekening al snel in bed kropen. Zondagmorgen was het namelijk weer vroeg dag!
Het afzakken naar Ica zat er niet meer in, maar we wilden koste wat het kost nog alles uit ons tripje halen en gingen 's morgens vroeg meteen naar de haven. Daar kochten we tickets en na lang wachten (we zijn zo'n anderhalf uur te laat vertrokken), zaten we op een boot richting las Islas Ballestas. Van zeeleeuwen tot pelikanen tot vreemde vogels tot pinguïns (!!).. We hebben fantastisch veel verschillende diersoorten gezien. En allemaal in hun natuurlijke habitat. Een waanzinnig schouwspel, al was de geur niet altijd even aangenaam. Duizenden vogels op enkele kleine eilanden zonder sanitair... De rest zal u zelf wel kunnen aanvullen ;-) 's Middags trokken we, na even te genieten van de zon op een terrasje, het natuurreservaat in en waren we getuigen van de zonsondergang op ongetwijfeld één van de mooiste woestijnachtige plekken op aarde. Kilometers en kilometers zand en niemand te zien op enkele vogels en zeeleeuwen na. Adembenemend en amper in woorden te beschrijven.

Dat andere spreekwoord van "aan alle mooie liedjes komt een eind", is jammer genoeg ook van toepassing. Zondagavond moesten we alweer richting Lima vertrekken. Van de busrit hebben we niet veel gemerkt. We waren zo moe, dat we de bus amper hebben weten vertrekken. Vanmorgen deed het dan ook even zeer toen de wekker omstreeks 7 uur mij uit mijn bed riep. Gelukkig sta ik met veel plezier op om naar één van de meest interessante stages ooit te gaan. (Jullie denken nu waarschijnlijk "wat een slijmbal", maar voor mij is dit wel écht zo.)
Op de ambassade is het druk-druk-druk. De Prinselijke Missie komt elke dag dichterbij en er moet nog een hoop werk verricht worden. Elke dag is een uitdaging, maar elke dag heb ik ook weer een hoop bijgeleerd. Deze middag was er bijvoorbeeld een lunch voor Belgische ngo's op de ambassade. Patricia, Ingrid (beiden van AWEX) en ik werden aan iedereen uitgebreid voorgesteld en hebben met een heleboel mensen interessante gesprekken gevoerd over hun rol in Peru. Het omschakelen van Nederlands naar Frans naar Spaans en weer naar Nederlands is met momenten vermoeiend en vooral moeilijk, maar ik voel dat vooral mijn Frans er elke dag met grote sprongen op vooruit gaat. Nu mijn Spaans nog aanpakken!

Zo, dat was het voor vandaag. Donderdagavond zal er een nieuw verslag verschijnen, al zal dat eentje met minder enthousiasme zijn... Tot dan ga ik nog ten volle genieten van de drie nachten en dagen die mij resten met Jowan. Zet allemaal (voor jullie) donderdagnacht om 1 uur - 1u30 maar jullie wekker: ik zal jullie steun hard kunnen gebruiken als ik alleen een taxi terug neem naar Enrique Palacios, Lima (Miraflores). Maar hé, tot dan: nog even kop omhoog, borst vooruit en schouders naar achter. Jowan is nog bij mij en daar ga ik elke seconde van genieten!

Liefs,

Kato x

Ps: voor zij die geen enkel verslag willen missen; je kan je ergens linksonder inschrijven voor de mailinglijst. Dan krijg je elke keer als ik iets gepost heb een mailtje!