Tranen van geluk. Tranen van verdriet.

Geweldig. Liefdevol. Fantastisch. Eigenlijk onbeschrijfelijk. Zo kun je de afgelopen week wel beschrijven. Vol spanning zat ik afgelopen donderdag aan mijn bureau. De tijd leek voorbij te kruipen, maar dan was het zo ver: 16u30, ik kon naar huis! Zo snel als ik kon ging ik in de plaatselijke supermarkt nog een paar laatste lekkernijen kopen en erna haastte ik mij naar huis. Na een half uur stond alles klaar en had ik zelf ook snel een douche genomen. Net op tijd om de taxi in te duiken. Richting luchthaven, of beter: richting JOWAN!

Op de luchthaven wist ik mijzelf geen houding aan te nemen. Ik draaide en keerde en uiteindelijk kwam dook die verlossende glimlach op. Als een zottin haastte ik mij richting Jowan. Ik was sprakeloos, maar vooral overgelukkig. Het was een geweldig weekend. Vrijdag zijn we gaan eten in amaZ, een restaurant met een typische keuken van het Amazonewoud. Jowan moest even wennen aan de vreemde kaart, maar het was waanzinnig lekker! Erna moesten we nog even langs de afscheidsdrink van Patricia. De avond hebben we met twee afgesloten in onze favoriete Peruaanse bar met de beste ober: Vinilo. Zaterdag zijn we naar de zoo geweest en zondag had ik een originele verrassing: een taxi bracht ons naar Callao en daar lag een boot op ons te wachten en werden we naar het eiland Lorenzo gebracht. Honderden en honderden zeeleeuwen en ook een kolonie pinguïns! Maar de echte verrassing moest nog komen: we trokken wetsuits aan en doken tussen de zeeleeuwen. In het wild. Ijskoud en ergens ook zeer angstaanjagend maar oh zo geweldig! Wat een ervaring! Maandag zijn we nog even gaan ontbijten in een Franse bakkerij en erna was het alweer tijd om alles in te pakken en richting luchthaven te trekken... En hoewel ik vorige keer dacht dat het niet erger kon, bleek dit ongegrond te zijn. Ik ben vanbinnen stilletjes gestorven toen ik Jowan weer aan de douane moest achterlaten. Verschrikkelijk. Meer woorden zijn er niet om dit te beschrijven. Een beetje sterven. Dat moet de juiste beschrijving zijn.

Op de ambassade loopt alles zoals voorheen, al begint er stilaan meer stress te komen omtrent de COP20. Nog 18 (!) dagen en het is zo ver. Dan zal Lima twee weken aan een stuk het middelpunt van de internationale belangstelling zijn en er moet nog zo veel gebeuren. Maar ik kijk er alweer zo hard naar uit. Het zal ongetwijfeld weer een fantastische ervaring worden met een heleboel interessante ontmoetingen. Daarover later zeker meer. Eerst komen er nog een heleboel vergaderingen, documenten opstellen, nieuws volgens... Alles moet tot in de puntjes geregeld zijn! Ik moet het eerlijk bekennen, dit is een fantastisch leerrijke stage. Ooit wil ik dit ook echt doen. Maar ik beloof dat ik eerst een voorbereidend beroep zal zoeken in het oude vertrouwde België, dicht bij al mijn vrienden en familie :-)

Zondag ga ik trouwens eens een bezoekje brengen aan de venue van de COP. Ben benieuwd! Het ziet er heel knap uit! Maar eerst ga ik zaterdag een dagje aan het strand zitten met Sophia. Lekker uitrusten, beetje zonnen en hopelijk ook een beetje zwemmen. Ik ben benieuwd! En de week daarop heb ik een tripje geboekt naar La Huacachina. EINDELIJK ga ik sandboarden. Hier kijk ik al naar uit sinds 10 september! Ik kan echt niet wachten!

Ik beloof jullie dat ik volgende week weer een verslagje zal posten!
Liefs en veel groetjes,

Kato die jullie stiekem toch wel heel hard mist

Ps: sorry dat ik twee weken niet van mij heb laten horen! Ik maak het zeker goed.