This is The end, my friend

"It's time to say goodbye, but I think goodbyes are sad and I'd much rather say hello. Hello to a new adventure."

En dat zal ik ook doen. Het Peru-avontuur zit er op. Het thesis- en sollicitatieavontuur kan beginnen. Een heel nieuw deel van mijn leven moet worden ingezet. Een nieuw hoofdstuk moet geschreven worden. Misschien wel het belangrijkste van het hele boek. Spanning, nieuwsgierigheid maar ook angst, twijfels en stress razen allemaal tezamen door mijn hoofd. Zal ik dit wel kunnen? Een thesis schrijven is net iets anders dan een artikel of verslag. Solliciteren voor vakantiewerk ook niet iets minder stresserend dan voor een echte job. Dan eentje die het begin van mijn carrière zou kunnen inzetten.

Maar dat is voor na de feestdagen. Dat is voor na mijn terugkomst naar het koude maar vertrouwde België. Naar MIJN Antwerpen. Nu mag ik nog even genieten van de laatste uren op de ambassade. Van de laatste verslagen en de laatste gesprekken met mijn “collega’s”. En die laatsten zijn echt fantastisch. Met een klein schuldgevoel vroeg ik hen om gisteren nog een laatste keer samen te gaan lunchen. Een schuldgevoel, aangezien ik als student niet voor iedereen kan betalen. En het was super gezellig. Al moet ik bekennen dat ik een minuut of tien mijn handen onder tafel wilde houden omdat ze niet stopten met bibberen en spontaan een “ice bucket challenge” wou aangaan om mijn gloeiende wangen weg te werken. In het geheim hadden zij namelijk allemaal geweldige kadootjes gekocht voor mij ter afscheid: een kleurrijke sjaal (met een ingenieus systeem!), een prachtige jurk, een geweldig truitje om erover te draperen met speld, een keukenschort met het recept van Pisco Sour op (ga ik het eindelijk kunnen maken?) en onderleggers. Ik werd er helemaal rood van. Ze hadden mij overdonderd.

Toen ik een jaar geleden spontaan solliciteerde had ik nooit verwacht om effectief stage te mogen gaan lopen. En zelfs in mijn stoutste dromen durfde ik er niet aan denken dat het zo een fantastische ervaring ging zijn. Leerrijk. Een uitdaging. En dat ik zulke geweldige collega's zou hebben en een zeer geduldige en lieve mentor die mij alleen maar meer liefde voor de diplomatie heeft bijgebracht. De stage was uniek. Een ervaring. Een droom die werkelijkheid werd en hopelijk ooit terug wordt, al zal het dan niet meer onbezoldigd zijn maar als volwaardige medewerkster.

Gisterenavond had ik een etentje met Alejandra. Heerlijk. En we konden ook weer gezellig bijkletsen over de laatste nieuwe weetjes en roddels. Vanavond ga ik met haar en Greta voor een laatste keer eentje drinken. Afscheid nemen. BAH. Ik haat het. Al weet ik nu al dat we elkaar snel zullen terugzien. En wel onder héél speciale omstandigheden. Ik kan al niet meer wachten.

De rest van de week verliep vrij rustig. Ik werkte de laatste taken af op de ambassade, begon aan de eerste opkuis op mijn appartement en ben de extra koffer in de luchthaven gaan halen. Woensdag was ik uitgenodigd door de ambassadeur om te gaan lunchen met hem en zijn vrouw. Doodzenuwachtig was ik. Maar het was zeer gezellig én lekker. Kan de Peruaanse keuken niet naar België komen? Ik zou er geld voor geven om elke week ceviche te kunnen eten! (en om pisco sour te kunnen drinken natuurlijk ook… ;-) )

Morgenavond heb ik nog een receptie bij Liesbet thuis en dan zal het tijd zijn om weer huiswaarts te trekken. Richting België. Richting vrienden en familie. Richting mijn onbekende nieuwe werkgever.

Maar tot dan mag ik nog even genieten van zomerse jurkjes, salsamuziek, pisco sour en civiche. Nog even genieten. En ook nog even afscheid nemen. Al weet ik één ding voor 100% zeker:

“You and I will meet again, when we're least expecting it. One day in some far off place. I will recognize your face. So I won't say goodbye my friend, for you and I will meet again.”

Voor de laatste keer: veel liefs,

Kato xx